The Dissent Of Man
by Niels de Bruijn

roarezine.com, October 5, 2010

Dertig jaar geleden werd de Amerikaanse punkrock band Bad Religion opgericht. Dertig jaar geleden!  Door eind jaren tachtig en begin jaren negentig met platen als Suffer, Against The Grain, Generator en de (commerciele) doorbaak Stranger than Fiction te komen vestigde deze band zich definitief als een van de beste punkrockbands ter wereld. Na een diep dal kwam de band in 2002 terug met The Process of Belief, waarna een stijgende lijn werd ingezet. En na dertig jaar is het nieuwe album The Dissent of Man weinig verrassend maar wel ouderwets goed.

Voor de enkeling die de band nog niet kent, Bad Religion staat vooral bekend om hun enorm pakkende nummers, scherpe lyrische kritiek die toch duidelijk is en koortjes. Ook dit soort nummers staan volop op het nieuwe album, luister maar eens naar ‘The Day the Earth Stalled’, ‘Avalon’, ‘Meeting of the Minds,’, het op het laatste live album al uitgebrachte ‘The Resist Stance of ‘Ad Hominem’. Maar af en toe duikt er een andere kant van de band, heel voorzichtig sijpelen er wat folk en rock elementen in het geluid. Voor de purist niet interessant, voor de fan die al veel in de kast heeft staan best verruimend (net als Recipe for Hate ooit was). Zo steekt ‘The Pride and Pallor’ mijlenver boven het maaiveld uit voor degene die deze andere stijl weten te waarderen. Ook ‘Cyanide’ en ‘I Won’t Say Anything’ zijn het noemen waard. Ook het gebruik van drie gitaristen begint ook op plaat eindelijk zijn vruchten af te werpen, qua structuur en opbouw benut de band het drietal een stuk beter dan op eerder werk.

Dat Bad Religion met een vermakelijk album aan zou komen was geen ontkomen aan. Of het echt goed zou zijn was een tweede. Op The Dissent of Man staat geen enkel slecht nummer, maar wel nummers die in vergelijking met de rest wat zwak afsteken. Twaalf nummers had ook lang genoeg geweest voor een punkrock plaat. In elk geval heeft de band door een paar nummers met andere invloeden een gok genomen die wat mij betreft goed uitpakt. Heb je nog helemaal niets van de band in de kast staan? Dan kan het helemaal geen kwaad om vanaf dit album terug te werken. Of je begint bij het absolute hoogtepunt in de jaren tachtig. Aan The Dissent of Man zul je je echter zeker geen buil vallen.

3.5 / 5